Tante Joke vertelt...

Tante Joke vertelt... Joke, een grappige en optimistische weduwe van 71 jaar, stond ondanks dat ze op 32-jarige leeftijd ziek werd en moest stoppen met werken, altijd voor iedereen klaar. Ze was vroeger dag in dag uit druk in de weer met vrijwilligerswerk of met oppassen op een hoop kinderen uit de buurt. Nu ze dit niet meer kan en zelf hulp nodig heeft moet ze eerlijk toegeven dat ze zich erg eenzaam voelt. Dit is haar verhaal: Toen ik 32 was, heb ik na twee hernia’s te hebben gehad mijn ruggenmerg flink beschadigd. Ik mocht en kon niet meer werken. Maar ga maar eens de hele dag thuiszitten als 32-jarige, dat doe je natuurlijk niet! Ik ben weer een tijdje terug naar school gegaan waar mijn ouders stijl van achterover sloegen. Vroeger was ik namelijk niet zo'n student. Je werd in mijn tijd gek aangekeken als je naar school ging, dat was in mijn buurt gewoon niet zo. Tegenwoordig is het een juppiebuurt, maar dat was vroeger wel anders. Dan liep ik soms als een soort moeder gans naar school met 16 kindjes om me heen. Hierna rolde ik langzaam in mijn rol als 'Tante Joke’. Ik heb mijn hele volwassen leven namelijk op kinderen gepast. Dat waren kinderen die bij mij kwamen vanaf hun geboorte tot ze naar de middelbare school gingen. Soms kwamen er wel 8 kinderen tegelijk! En die brachten ook weer vriendjes en vriendinnetjes mee… Dan liep ik soms als een soort moeder gans naar school met 16 kindjes om me heen. Zie je dat al voor je? Ik had boven een paar ledikantjes voor de baby’tjes en mijn tuin was één groot speelparadijs. We hadden een zwembad dat verdeeld was in een bad van een paar centimeter diep, waar ik bij kon zitten, en een stuk voor de grotere kinderen met een glijbaan. Ook hadden we een schommel en een zandbak. Hoe meer kinderen ik binnen had, hoe minder last ik had van mijn klachten. Ik paste gratis op, gewoon omdat ik het leuk vond. Het waren allemaal kinderen van familie en vrienden. De moeders gingen werken en dan mochten ze bij mij komen knutselen of tekenen. Ik kon ze wel dagen aan één stuk bezig houden. Maar op een gegeven moment mocht het niet meer door allerlei veiligheidsmaatregelen… Ik mis het echt enorm! Dat is alweer 15 jaar geleden... wat gaat het toch snel hè? Sindsdien heb ik wel veel vrijwilligerswerk gedaan. Ik ging voor de Zonnebloem bijvoorbeeld naar mensen toe die eenzaam waren. Een mevrouw die ALS had, hees ik elke woensdagmiddag in mijn autootje en daarna propten we haar rolstoel er nog bij en gingen we samen winkelen. Gewoon wat kleren passen en kijken hoe het stond. Er was ook nog een andere mevrouw waar ik heenging. Toen dacht ik nog: 'Wat erg als je zo achterblijft... je man dood, geen vrienden of kennissen en heel erg eenzaam. Ik hoop dat dat mij nooit gebeurt.' Grappig hoe zoiets kan lopen... Ik was altijd een nogal fanatieke vrijwilliger: tijdens sinterklaas regelde ik dat Sinterklaas en Zwarte Piet langskwamen en bracht ik een boterletter langs. Met kerst kwam ik aanzetten met een kerststol en iets voor onder de boom. Zo ben ik er voor verschillende mensen geweest. Ik heb ook nog bij de kerk vrijwilligerswerk gedaan, om op zondag koffie zetten en uit te delen bijvoorbeeld. Tegenwoordig kan ik fysiek niet veel meer. Ik rijd wel nog rond in mijn piepkleine auto (een automaat), een dak met vier wielen dat rijdt. Dus boodschappen doen kan ik nog zelf :). Maar ik kan maar minimale stukjes lopen en bezoek tegenwoordig vaak het ziekenhuis. Het is bij mij altijd wel wat. Als ik het ene niet heb, is het wel weer iets anders. Het is net multiple choice! Haha altijd prijs! Verder is mijn man overleden en zie ik mijn zoon zelden of nooit, ik schat zo'n 4 keer per jaar. Mijn kleinzoon heb ik ook al een tijd niet gezien. Verder heb ik een aardige buurvrouw maar zij gaat helaas verhuizen. Ohja voor ik het vergeet: ik woon samen met mijn twee lieve poezen: Mayflower en Sunshine en ik houd ontzettend van lezen. Zo alles bij elkaar moet ik toch toegeven dat ik erg eenzaam ben. Ik zou het echt ontzettend leuk vinden om samen met iemand een terrasje op te zoeken en gewoon mensen te kijken. Bij het bos bijvoorbeeld, lekker de frisse lucht opsnuiven. Ik weet wel een paar plekjes waar ik ons met mijn autootje naartoe kan rijden. Ook kan ik op sociaal gebied andere mensen helpen. Dus zoek je wat gezelschap dan vind ik het erg leuk om kennis te maken!  Of misschien kunnen we in de winter samen eens tv kijken, een leuke detective film, of speciaal voor de heren een potje voetbal spelen ;). Oh en tot slot, mocht je toevallig een tip hebben voor een sport die je lopend kunt doen, dan sta ik hier voor open! Ik was vroeger namelijk heel sportief en las laatst iets over loophockey. Wat geweldig lijkt me dat! Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward