Op mijn 45^e werd ik ongeneeslijk ziek. Ik heb in mijn leven altijd heel erg veel gedaan, en als je dan plotseling ziek wordt, is dat ontzettend omschakelen. Ik wilde nog zo graag iets betekenen voor de maatschappij. Door mijn ziekte was dat helaas ineens heel moeilijk geworden. Toen kreeg ik mijn hondje, Quintalina. Zij zorgde ervoor dat ik mijn bed weer uit kwam, dat ik weer een doel in mijn leven had. Ik noemde Quintalina daarom altijd mijn hulphondje.

"Als Quintalina mijn hulphondje is, waarom zou ze dan niet ook het hulphondje van anderen kunnen zijn?", dacht ik. Daarom ben ik het verzorgingstehuis bij mij in de buurt binnengelopen, om samen met Quintalina te gaan solliciteren. Nu ga ik iedere vrijdagmiddag daar naartoe, en gaan we op bezoek bij de bewoners. Ik neem de tijd om te weten te komen wat de bewoners fijn vinden. Als ze alleen willen knuffelen, zet ik Quintalina lekker op bed en gaan we knuffelen. Hebben ze even geen zin haar, zet ik haar op de grond en maken we een praatje of gaan we zingen.

Als ik gezond was, zou ik nog zo veel vaker samen met Quintalina naar ze toe gaan. Ik kijk de hele week uit naar de vrijdagmiddag. Het is geweldig om te zien hoe de mensen opfleuren en hoe veel het ze doet als we komen. Het geeft me ontzettend veel moed, omdat ik het gevoel krijg dat ik weer iets beteken, en dat ik weer een doel heb. Ik vergeet mijn ziektebeeld helemaal als we bij de ouderen op bezoek zijn. Ik zou er een boek over kunnen schrijven, zoveel moois maak ik daar mee!