Annie zorgt met liefde
Annie de Kloe is 82 jaar en al 30 jaar vrijwilliger. Ze doet nu vrijwilligerswerk bij Oranjehof, een verzorgingshuis voor mensen met geheugenproblemen, zoals dementie en Korsakoff. Dit vrijwilligerswerk kwam op haar pad door een heftige periode in haar eigen leven. Haar man kreeg op jonge leeftijd alzheimer. Hij was 46 toen de ziekte werd vastgesteld en overleed op zijn 65e.
“Toen ik hoorde dat mijn man alzheimer had, wist ik niet eens wat dat was. Ik kende dementie wel, maar alzheimer niet. Het was een grote schok, zeker met drie kinderen in de puberteit.” Annie zorgde tien jaar thuis voor haar man. Daarna woonde hij nog acht jaar in een verzorgingshuis. Het was een zware tijd, maar ze bleef sterk. “Mijn kinderen vonden het moeilijk om hun vader zo achteruit te zien gaan. Hij kon op het laatst niet meer praten. Dat was heel confronterend.”
Een nieuwe start als vrijwilliger
Na het overlijden van haar man wilde Annie iets doen met haar ervaring. Ze begon vrijwilligerswerk in het verzorgingshuis waar hij had gewoond. Daar helpt ze nu met wandelen, eten geven en gewoon een praatje maken. “Ik wil deze mensen wat extra aandacht geven. Het is belangrijk dat ze ook eens naar buiten kunnen, frisse lucht krijgen en dat er naar ze geluisterd wordt. Ik wandel graag met één persoon tegelijk want zo leer je elkaar goed kennen.”
"Ik wil deze mensen graag wat extra aandacht geven"
Moeilijke, grappige en mooie momenten
Annie maakt in het verzorgingshuis van alles mee en heeft door de jaren heen geleerd om met allerlei situaties om te gaan. “Met sommige bewoners kun je goede gesprekken voeren, met anderen helemaal niet. Maar ook daar leer je mee omgaan. Soms moet je een beetje raden wat ze bedoelen, en daar probeer je dan op in te spelen.”
“Zo had een mevrouw altijd een pop bij zich. Toen ik die even opzij wilde leggen om haar te helpen eten, werd ze boos. Ik zei toen: ‘Zal ik de baby in bed leggen? Die is vast moe.’ Dat vond ze goed, en zo kon ze rustig eten.”
Soms zijn bewoners verdrietig, zoals een vrouw met wie Annie vaak wandelde. “Ze huilde alleen maar omdat ze naar huis wilde. Ze zei dat ze naar haar papa en mama wilde. Toen vroeg ik hoe oud ze was. Toen ze antwoordde dat ze uit 1950 kwam, legde ik uit dat zelfs mijn ouders niet meer leven. Dat hielp haar om rustiger te worden.”
Niet alle situaties zijn even makkelijk. Annie heeft ook wel eens meegemaakt dat een bewoner boos werd en haar sloeg tijdens het eten geven. “Op zulke momenten probeer ik af te leiden door over een bijzonder iemand uit hun leven te praten. In dit geval was de bewoonster dol op haar broer Jan. Toen ik over Jan begon, verscheen er weer een grote glimlach op haar gezicht.”
Gelukkig zijn er ook onverwacht mooie momenten. Zo hoorde Annie een keer een vrouw, die normaal heel verward was, prachtig piano spelen. “Daar krijg je echt een brok van in je keel. Muziek doet iets bijzonders met deze mensen. Met kerst zingen ze bijvoorbeeld vaak mee met liedjes, ook al praten ze verder bijna niet meer.”
"Ik zou dit werk niet willen missen"
Wat was een moment om nooit meer te vergeten?
“Ik heb een mevrouw gehad die 101 jaar is geworden. Als ik dan weg ging, zei ze altijd: ‘Ik ben toch zo blij met jou.’ Dan denk ik: ja, hier doe ik het dus voor. Soms denk ik wel eens: zal ik stoppen? Volgende maand word ik 82. Maar als een vrouw zoiets tegen me zegt, doet dat heel veel met me. Daar word ik warm van. Of als een mevrouw mijn hand pakt en met me wil praten, dat doet me echt goed. Ze hebben die aandacht zo hard nodig”
Cursussen
Annie heeft een aantal cursussen gevold, waaronder rolstoelwandelen. Daar moest ze wel even om lachen: “Ja, dat bestaat echt, haha! Ook heeft ze een cursus eten geven gevolgd. “Sommige mensen hebben moeite met slikken, daar moet je goed op letten. Die kennis is belangrijk, maar je leert het meeste gewoon door te doen.”
Andere enthousiasmeren
Annie probeert anderen te enthousiasmeren. “Vrijwilligerswerk geeft veel voldoening. Je maakt echt verschil. Mensen die je helpt, kunnen dat misschien niet altijd zeggen, maar je merkt het wel aan een blik, een glimlach of een bedankje. Dat is zo waardevol. Het is niet griezelig, je leert het door te doen en kunt allerlei cursussen volgen.”
Lessen voor het leven
Door haar werk is Annie anders naar mensen gaan kijken. “Ik heb nu meer begrip voor mensen die vergeetachtig zijn. Het is moeilijk als je het gevoel hebt dat je er niet meer bij hoort.” Ze is trots op wat ze doet, ook al is het soms zwaar. “Ik zou dit werk niet willen missen. Het geeft me energie om mensen blij te maken, hoe klein het moment ook is. Dit werk is écht nodig.”
Ben je enthousiast geworden en wil je meer weten? Ontdek wat jij kan betekenen voor Lelie Zorggroep Oranjehof.
Christine voor haar wijk
Christine's Vrijwilligersverhaal Van Zorg naar Vrijwilligerswerk Christine doet met veel plezier vrijwilligerswerk bij SOL, dat is een ontmoetingsplek voor mensen uit de wijk, ze begeleidt daar verschillende activiteiten. Vrijwilligerswerk is voor haar een manier om iets terug te geven aan anderen. Ooit werkte ze in de zorg, maar door gezondheidsredenen kon ze daar niet verder. Toch bleef haar hart bij de ouderenzorg en vond ze een nieuwe manier om betrokken te blijven bij de zorg van mensen.wandel- en gymgroepElke maandagochtend begeleidt ze een wandelgroep die is voor iedereen die mee wil wandelen. Het is een verschillend gezelschap van jong en oud, wat zorgt voor een gezellige sfeer. Ze wandelen samen, genieten van de natuur en hebben mooie gesprekken. Vaak zijn ze met een groep van twaalf. Ze zijn echt een hechte groep, en voor sommigen is het een fijne manier om nieuwe mensen te leren kennen en de taal te oefenen, zoals een Turkse dame die nu al vlotter Nederlands spreekt.Daarnaast helpt ze af en toe bij de gymgroep en werkt ze in het Huis van de Wijk waar mensen samen komen. Hier kunnen mensen zich op hun gemak voelen, even een praatje maken en elkaar steunen. Dat is natuurlijk heel waardevol. Veel van de mensen die Christine ontmoet, hebben een klein netwerk. Door vrijwilligerswerk wordt hun sociale kring groter. Zo ontstaan er zelfs vriendschappen buiten de wandel- en gymgroep om. De groep ziet elkaar ook in het Huis van de Wijk voor een kop koffie, of steunen elkaar in moeilijke tijden. Zo zijn ze onlangs samen naar de uitvaart gegaan van een dame uit de wandelgroep. Dat zijn emotionele momenten, maar ze laten ook verbondenheid zien. Voor de komende tijd hoopt ze nog meer mensen enthousiast te maken voor vrijwilligerswerk. Christine hoopt dat haar verhaal anderen inspireert om hetzelfde te doen. 'bij twijfel, gewoon doen!" Waardevol Je kunt beginnen met iets kleins, zoals aansluiten bij een wandelgroep of helpen bij een activiteit in het Huis van de Wijk. Christine raadt iedereen die twijfelt aan om het gewoon te doen! Vrijwilligerswerk brengt veel en zorgt voor mooie nieuwe ontmoetingen. Daarnaast is het ook een manier om iets moois terug te doen voor de gemeenschap, zeker als je merkt hoe waardevol het voor anderen is en wat je ervoor terug krijgt.Bijzondere kerstviering Naast het vrijwilligerswerk dat Christine doet, organiseert ze tijdens de feestdagen een ‘vriendinnenkerstdag’. Christine merkte dat veel mensen om haar heen de kerst alleen doorbrengen en besloot daar iets aan te doen. Zo is de traditie ‘vriendinnen kerstdag’ ontstaan: een gezellige dag met mensen van verschillende leeftijden die anders alleen zouden zijn geweest tijdens de kerst. “Ik zat vroeger wel eens alleen tijdens de kerstdagen en dat vond ik helemaal niet leuk. Later ontdekte ik dat veel mensen alleen zitten tijdens kerst. Ik ben in mijn omgeving gaan kijken naar mensen die ook alleen zaten en zo is de traditie van de vriendinnen kerstdag ontstaan.Daar hoort ook mijn buurvrouw van 92 jaar bij, ook al is de rest 24, dat maakt niet uit. Ik vind het geweldig om voor iedereen te koken. Het begon met z’n tweeën, maar elk jaar komen er meer mensen bij. Leeftijd doet er niet toe; het gaat om de gezelligheid. Haar advies voor anderen: “Maak een praatje met je buren, vooral met die buurvrouw die alleen woont en je weinig ziet. Vraag hoe het met haar gaat of dat je iets voor haar kunt doen. Niet iedereen durft om hulp te vragen, dus jouw kleine gebaar kan een groot verschil maken.”Wil jij, net als Christine, het verschil maken en anderen ondersteunen? Ontdek hier hoe jij een bijdrage kunt leveren bij SOL
Lees het verhaal