Buddy Lidwien
Ik ben vrijwilliger bij buddyzorg van Stichting Humanitas. De bedoeling is dat je als buddy iemand helpt om weer zelf verder te kunnen, zonder deze persoon te willen veranderen. Je gaat in mee in zijn of haar leven.
We hebben het niet alleen maar over zware onderwerpen, hoor!”
Zo kan je buddy zijn van mensen die een terminale ziekte hebben en het niet met familie voortdurend over hun ziekte of einde willen hebben. Ze zoeken dan iemand van buitenaf om lekker mee te praten. We hadden het niet altijd alleen maar over zware onderwerpen, hoor! We gingen ook wel eens gewoon naar de stad om in een cafeetje koffie of thee te drinken.
Op dit moment spreek ik wekelijks af met een vrouw die in haar cirkel weinig mensen heeft om mee te praten. Sinds Corona kom ik niet meer bij haar thuis, maar haal ik haar op en lopen we naar de Rotte toe. Ik neem koffie mee, zij koek voor ons en brood voor de eendjes. Inmiddels hebben we een heel ganzengezin zien opgroeien!
Waar ik tien keer over nadenk, doet zij gewoon.
Tijdens het wandelen en eendjes voeren vertelt ze me van alles en nog wat over haar leven. Ze heeft een zoon die begeleid woont, waar ze veel voor moet regelen. Er zijn best wel wat obstakels, maar deze dame krijgt zoveel voor elkaar! Dingen waar ik eerst tien keer over na zou denken, doet zij gewoon. Het is een win-win. Je geeft iets en krijgt iets. Dan hoef je het niet 'vol te houden', maar is het gewoon leuk.
De eigen verantwoordelijkheid van mensen is bij Humanitas altijd het uitgangspunt. Zo wil deze vrouw heel graag van het roken afkomen. Dan zoek ik bijvoorbeeld voor haar uit dat ze via de zorgverzekeraar een coach hiervoor kan aanvragen. Ik kan dingen aanreiken, maar ik zet haar niet onder druk. Het zou niet werken als we elkaar zouden lopen veroordelen.
Hier kwam ik mijn bed voor uit
Toen ik nog niet zo lang buddy was, kwam ik erachter dat ik MS had. Ik gaf toen nog humanistisch vormingsonderwijs op basisscholen. Het was heel leuk werk, maar ik kon me niet meer goed concentreren en op de kinderen reageren. Toen dat wegviel, was ik blij dat ik nog buddy was. Dat kon ik gewoon nog en daar kwam ik mijn bed voor uit. Het is fijn iets van betekenis te kunnen doen. Ik zou het een leeg leven vinden als ik alleen maar sjaaltjes breide, puzzels maakte en boeken las.
Wat het dan ook de moeite waard maakt om buddy of telefoonmaatje te zijn, is het enorme vertrouwen dat mensen mij geven. Ze laten me 'met open deur' binnen tot diep in hun leven. Ik krijg dat vertrouwen onvoorwaardelijk van elk van hen. Het voelt als een kostbaar geschenk waar ik enorm van geniet.
Fotografie door Eveline Gerritsen
Tekst geschreven door Evita Lammes
Lesley maakt geschiedenis
Lesley bewaart geschiedenis Op een meditatieavond twee jaar geleden kwam ik Cor tegen van Intorno, die de oude zeesleepboot de Fighter renoveert en als podium verhuurt. We behouden samen een stukje maritieme historie, want de Fighter heeft als reddingsschip in 1987 bij de ramp bij Zeebrugge dertig mensen gered. Ik vind het leuk om van niets iets te maken De fighter is 42 meter lang, 4,5 meter diep en 10 meter breed en de motor doet het niet meer. Het zusterschip die Boxer heette is gesloopt, dus het is extra speciaal dat de Fighter als podium nog een tweede leven krijgt. Er wordt opera opgevoerd, theatergezelschappen treden er op en het biedt mooi vrijwilligerswerk voor mensen zoals ik. Twee dagen per week werken we met ongeveer zes mensen aan het onderhoud van de boot. Zelf ben ik onderhoudsmonteur en lasser geweest, maar je mag ook twee linkerhanden hebben! Er is niet veel geld, maar ik vind het leuk om van niets iets te maken. We hebben een brander, een lasapparaat en een boormachine: daar moet alles mee gebeuren. Ik speel vaak MacGyver, haha. Vrijwilligerswerk is nobel werk Ik doe dit omdat ik me niet wil vervelen tijdens mijn pensioen. Vanaf Amsterdam ben ik naar Rotterdam verkast, dus het is mooi om sociale contacten te leggen in mijn nieuwe omgeving. Daarnaast vind ik het belangrijk om maatschappelijk betrokken te zijn. Mijn filosofie is: Leef je leven niet voor jezelf. Vrijwilligerswerk is nobel werk en ik krijg er zoveel arbeidsvreugde voor terug. We zoeken altijd mensen die mee willen helpen, dus kom vooral langs als je dagbesteding zoekt of bijvoorbeeld in de ziektewet zit. Voor corona kwamen er ook regelmatig vluchtelingen bij ons helpen. Zij mogen niet werken, maar wel bij ons vrijwilligerswerk doen. Dan merk je dat mensen weer kunnen lachen, grappen maken. Er is humor ondanks alle ellende. Op mijn beurt kan ik die gasten beter begrijpen. We praten met handen en voeten en lachen heel veel. Dan is iemand niet meer een vluchteling; we zijn hetzelfde. Dat vind ik ook een plus aan het werken op de Fighter. Fotografie door Eveline Gerritsen Tekst geschreven door Evita Lammes Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal