Annie zorgt met liefde

Annie zorgt met liefde Annie de Kloe is 82 jaar en al 30 jaar vrijwilliger. Ze doet nu vrijwilligerswerk bij Oranjehof, een verzorgingshuis voor mensen met geheugenproblemen, zoals dementie en Korsakoff. Dit vrijwilligerswerk kwam op haar pad door een heftige periode in haar eigen leven. Haar man kreeg op jonge leeftijd alzheimer. Hij was 46 toen de ziekte werd vastgesteld en overleed op zijn 65e.“Toen ik hoorde dat mijn man alzheimer had, wist ik niet eens wat dat was. Ik kende dementie wel, maar alzheimer niet. Het was een grote schok, zeker met drie kinderen in de puberteit.” Annie zorgde tien jaar thuis voor haar man. Daarna woonde hij nog acht jaar in een verzorgingshuis. Het was een zware tijd, maar ze bleef sterk. “Mijn kinderen vonden het moeilijk om hun vader zo achteruit te zien gaan. Hij kon op het laatst niet meer praten. Dat was heel confronterend.”Een nieuwe start als vrijwilligerNa het overlijden van haar man wilde Annie iets doen met haar ervaring. Ze begon vrijwilligerswerk in het verzorgingshuis waar hij had gewoond. Daar helpt ze nu met wandelen, eten geven en gewoon een praatje maken. “Ik wil deze mensen wat extra aandacht geven. Het is belangrijk dat ze ook eens naar buiten kunnen, frisse lucht krijgen en dat er naar ze geluisterd wordt. Ik wandel graag met één persoon tegelijk want zo leer je elkaar goed kennen.” "Ik wil deze mensen graag wat extra aandacht geven" Moeilijke, grappige en mooie momentenAnnie maakt in het verzorgingshuis van alles mee en heeft door de jaren heen geleerd om met allerlei situaties om te gaan. “Met sommige bewoners kun je goede gesprekken voeren, met anderen helemaal niet. Maar ook daar leer je mee omgaan. Soms moet je een beetje raden wat ze bedoelen, en daar probeer je dan op in te spelen.”“Zo had een mevrouw altijd een pop bij zich. Toen ik die even opzij wilde leggen om haar te helpen eten, werd ze boos. Ik zei toen: ‘Zal ik de baby in bed leggen? Die is vast moe.’ Dat vond ze goed, en zo kon ze rustig eten.”Soms zijn bewoners verdrietig, zoals een vrouw met wie Annie vaak wandelde. “Ze huilde alleen maar omdat ze naar huis wilde. Ze zei dat ze naar haar papa en mama wilde. Toen vroeg ik hoe oud ze was. Toen ze antwoordde dat ze uit 1950 kwam, legde ik uit dat zelfs mijn ouders niet meer leven. Dat hielp haar om rustiger te worden.”Niet alle situaties zijn even makkelijk. Annie heeft ook wel eens meegemaakt dat een bewoner boos werd en haar sloeg tijdens het eten geven. “Op zulke momenten probeer ik af te leiden door over een bijzonder iemand uit hun leven te praten. In dit geval was de bewoonster dol op haar broer Jan. Toen ik over Jan begon, verscheen er weer een grote glimlach op haar gezicht.”Gelukkig zijn er ook onverwacht mooie momenten. Zo hoorde Annie een keer een vrouw, die normaal heel verward was, prachtig piano spelen. “Daar krijg je echt een brok van in je keel. Muziek doet iets bijzonders met deze mensen. Met kerst zingen ze bijvoorbeeld vaak mee met liedjes, ook al praten ze verder bijna niet meer.” "Ik zou dit werk niet willen missen" Wat was een moment om nooit meer te vergeten?“Ik heb een mevrouw gehad die 101 jaar is geworden. Als ik dan weg ging, zei ze altijd: ‘Ik ben toch zo blij met jou.’ Dan denk ik: ja, hier doe ik het dus voor. Soms denk ik wel eens: zal ik stoppen? Volgende maand word ik 82. Maar als een vrouw zoiets tegen me zegt, doet dat heel veel met me. Daar word ik warm van. Of als een mevrouw mijn hand pakt en met me wil praten, dat doet me echt goed. Ze hebben die aandacht zo hard nodig”CursussenAnnie heeft een aantal cursussen gevold, waaronder rolstoelwandelen. Daar moest ze wel even om lachen: “Ja, dat bestaat echt, haha! Ook heeft ze een cursus eten geven gevolgd. “Sommige mensen hebben moeite met slikken, daar moet je goed op letten. Die kennis is belangrijk, maar je leert het meeste gewoon door te doen.”Andere enthousiasmeren   Annie probeert anderen te enthousiasmeren. “Vrijwilligerswerk geeft veel voldoening. Je maakt echt verschil. Mensen die je helpt, kunnen dat misschien niet altijd zeggen, maar je merkt het wel aan een blik, een glimlach of een bedankje. Dat is zo waardevol. Het is niet griezelig, je leert het door te doen en kunt allerlei cursussen volgen.”Lessen voor het levenDoor haar werk is Annie anders naar mensen gaan kijken. “Ik heb nu meer begrip voor mensen die vergeetachtig zijn. Het is moeilijk als je het gevoel hebt dat je er niet meer bij hoort.” Ze is trots op wat ze doet, ook al is het soms zwaar. “Ik zou dit werk niet willen missen. Het geeft me energie om mensen blij te maken, hoe klein het moment ook is. Dit werk is écht nodig.”Ben je enthousiast geworden en wil je meer weten? Ontdek wat jij kan betekenen voor Lelie Zorggroep Oranjehof.