Het verhaal van Hélène
De gezelligheid, het lachen en de sociale contacten. Dat is waar ik het voor doe
Als doorgewinterde welzijnswerker heeft Hélène veel gezien in de stad. Ze organiseerde lang activiteiten voor jongeren en kinderen in buurthuizen en op pleinen in o.a Crooswijk. Als ze op haar 39e ongepland zwanger raakt en alleenstaande moeder wordt, stopt ze met werken om voor haar dochter te zorgen. Sinds een jaar werkt Hélène als vrijwilliger bij DOCK in Huis van de Wijk De Nieuwe Branding in Crooswijk.
Als echte Rotterdamse zit Hélène niet graag stil, dus zodra haar haar dochter naar school gaat, gaat ze aan de slag als vrijwilliger in de speeltuin. Een betaalde baan is door haar zware COPD en artritus dan inmiddels niet meer mogelijk. Na de speeltuin volgt vrijwilligerswerk met demente ouderen op een gesloten afdeling. Een jaartje geleden besluit ze om weer eens bij de inmiddels geheel vernieuwde Huis van de Wijk de Nieuwe Branding binnen te lopen. De plek waar ze haar werk als welzijnswerker zo'n 25 jaar geleden begon.
Hebbie wat?
Hebbie wat?
'Ik kende iedereen hier al, dus dat was makkelijk. Ik stapte binnen en vroeg: Hebbie wat? En nu zit ik hier een paar ochtenden achter de balie. Op maandag en donderdag is het lekker druk, dat vind ik leuk. Al die mensen die dan aan de balie komen. Sommige verhalen zijn triest, andere lachwekkend. Pas belde er een demente vrouw vier keer achter elkaar. Ze vergat steeds dat ze al had gebeld. Dan moet je wel geduld hebben. Soms kun je mensen niet helpen, maar dan beginnen ze wel gelijk hun hele verhaal te vertellen. Dan moet je ze onderbreken en dat is soms lastig.'
Oog voor elkaar
Van de dokter mag Hélène maximaal acht uur per week vrijwilligerswerk doen. 'Pas hielp ik naast de baliediensten ook op de Burendag, als gastvrouw en bij het maken van plantenbakken. Dat was een lange dag, en dat is eigenlijk teveel, maar ik wil gewoon meedoen. Gezelligheid, het lachen en de sociale contacten, dat is waar ik het voor doe. We eten hier regelmatig samen en er is oog voor elkaar. Dat mensen vragen: heb je een ander kleurtje? Als je naar de kapper bent geweest, dat vind ik fijn. En als ze een cursus organiseren, ben ik er altijd als eerste bij!'
Ben je geïnspireerd geraakt, en wil je ook iets betekenen voor DOCK? Klik dan hier om te kijken naar DOCK!
Noor en Ramzi
Noor en Ramzi Dat vrijwilligerswerk niet alleen iets betekent voor de ander, heeft Noor maar al te goed ervaren. Ze begon als taalcoach voor een aantal Syrische vluchtelingen en heeft zo haar beste vriend ontmoet! Noor en Ramzi zeggen zelfs meer te zijn dan vrienden. "We zijn zielenmaatjes geworden". We zijn zielenmaatjes geworden "Via Zorgzaam010 heb ik me opgegeven als taalcoach, omdat ik gehoord had dat daar heel veel behoefte aan was. Er zijn taalscholen waar anderstaligen heel veel kunnen leren, maar het spreken wordt daar niet veel gedaan. Daarom is het zo belangrijk dat deze mensen in de praktijk oefenen met praten. Daar wilde ik graag iets in doen. Zo ontmoette ik Ramzi en we hadden gelijk een hele goede klik. Het blijft niet alleen bij het geven van Nederlandse les, maar we zijn er voor elkaar in elkaars levens. Zo leer ik ook zijn vrienden en de Syrische cultuur kennen, dat is zo interessant!" Ramzi: "We zijn niet zomaar vrienden, we zijn zielenmaatjes geworden. Als ik straks een vrouw vind en een gezin ga stichten, wil ik graag dat Noor er als een soort oma voor ons is. Ik kan me geen leven zonder haar meer voorstellen!" Noor wordt straks een soort oma voor mijn kinderen Noor vertelt dat ze nu aan het plannen zijn om Ramzis moeder op te gaan zoeken in Turkije. "We zijn druk bezig om het visum te regelen. Als we dat voor elkaar gekregen hebben, gaan we zijn moeder opzoeken die hij al tien jaar niet meer heeft gezien!" Noor is heel dankbaar dat ze de Syrische cultuur heeft leren kennen. "De Syrische cultuur is zo warm, ze zijn allemaal heel erg betrokken bij elkaar. Je kunt in die cultuur gewoon niet alleen zijn, er is altijd wel iemand die voor je zorgt. Syriërs zijn zo hongerig naar contact met Nederlanders, om te oefenen en omdat ze zo dankbaar zijn dat ze hier mogen wonen. Vaak durven ze niet goed contact te zoeken, uit angst om niet geaccepteerd te worden. Daarom wil ik iedereen uitnodigen vandaag nog de hand uit te reiken en zelf het contact met deze bijzondere mensen te ervaren!" Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal