Toen de Eindhovense Maud (21) een jaar geleden voor haar studie Bedrijfskunde een halfjaar naar Kopenhagen ging, merkte zij hoe eenzaam je je kan voelen als je geen vrienden om je heen hebt. 'Hoe gek het ook klinkt: ik voelde me net een vluchteling'. Toen Maud weer in Nederland was, schreef ze zich via Zorgzaam010 in bij New Dutch Connections als maatje voor een jonge vluchteling. Maud is nu drie maanden buddy van Mohamed (26) uit Syrië. Hij volgde via New Dutch Connections een module bij ProRail. Wij vroegen Maud hoe het is om maatje te zijn van een vluchteling.
Waarom vind jij het zo belangrijk dat vluchtelingen worden geholpen?
'Men verlaat niet zomaar hun huis. Daarvoor moet heel wat aan de hand zijn. Ik heb zelf ook meegemaakt dat je je best eenzaam kan voelen in een onbekende stad. Ik merkte ook hoe goed het voelde toen ik nieuwe vrienden maakte. Hierdoor weet ik gewoon hoe belangrijk het is om mensen om je heen te hebben. Ik vind het fijn als ik dit ook terug kan doen voor een ander.'
Hoe en waar hebben jij Mohamed elkaar voor het eerst ontmoet?
'Oh dat is alweer lang geleden zeg, dat was bij het matchingsevent dat georganiseerd werd door New Dutch Connections. Hier kwamen alle coaches en maatjes en de deelnemers van de module bij ProRail bij elkaar om elkaar te ontmoeten. Mohamed was in het begin echt heel verlegen, hij zei bijna niets. Dat was voor mij even wennen, omdat ik altijd heel veel praat. Uiteindelijk is het een hele leuke avond geworden en hebben we bijna twee uur lang gepraat. Echt over van alles en nog wat. Na afloop vertelde Mohamed mij hoe dankbaar hij is om hier in Nederland te zijn dat raakte mij enorm.'
Hoe is het contact tussen jullie nu?
'Heel goed! We zien elkaar bijna elke week. We spreken vaak af om Nederlands te oefenen, of we maken een wandeling door Rotterdam of Delft (waar Mohamed studeert). Dan praten we over het leven en delen we geheimen. We vertrouwen elkaar echt. Er zijn zelfs geheimen die ik niet vertel aan mijn vrienden maar wel aan Mohamed. We maken echt veel mee met elkaar, laatst ook in Madurodam
‘We vertrouwen elkaar echt. Er zijn zelfs geheimen die ik niet vertel aan mijn vrienden maar wel aan Mohamed.‘
Fijn dat jij Mohamed helpt bij zijn Nederlands! Leer jij ook iets van Mohamed?
'Absoluut, heel veel zelfs. Mohamed maakt altijd heel veel grappen. Hij is echt een sfeermaker. Mohamed staat zo positief in het leven dat bewonder ik echt aan hem. Ik leer van hem om altijd positief te blijven. We zeuren in Nederland over zoveel kleine dingen, maar het contact met Mohammed laat me inzien dat ik hier in Nederland echt gelukkig moet zijn. En dat ik langzamer moet praten haha. Dat moet hij soms wel vijf keer op een dag tegen mij zeggen. Ja, je wordt echt heel zelfbewust van deze job.'
Zou jij het anderen aanraden om maatje te worden van een vluchteling?
'Ja, het zou eigenlijk verplicht moeten zijn. Het is heel mooi om anderen op deze manier weer een normaal leven te kunnen bieden. En je leert ook heel veel over jezelf.
Het project bij ProRail is inmiddels afgelopen, maar de inmiddels hechte vrienden Maud en Mohamed blijven elkaar gewoon nog zien. Wil je ook coach of maatje worden van een vluchteling? Geef je dan hier op.
Het verhaal van Jullie
Het verhaal van Jullie Een aantal jaar geleden kreeg ik allerlei klachten waar de dokters geen raad mee wisten. Ik werd steeds zieker. Ik kreeg uitvals- en verlammingsverschijnselen en het voelde alsof ik spinnenwebben in mijn gezicht had. Ook kreeg ik hartklachten en ademhalingsproblemen. Na jaren zoeken wat mij zo ziek maakte, bleek ik iih te hebben (bij de meeste mensen beter bekend als pseudo tumor cerebri. Het is een zeldzame hersenziekte die bij ongeveer 1 op de 100.000 mensen voorkomt. Door een teveel aan hersenvocht is de druk in mijn hoofd, om mijn brein heen te hoog. Die druk kan zorgen voor heftige symptomen. Ik ben tegenwoordig rolstoelafhankelijk en kan steeds minder. Voor dit mij overkwam had ik een erg sociaal leven. Ik had altijd mensen over de vloer, mensen kwamen eten en ik was actief op sociale media. Maar ik ben steeds verder in een isolement geraakt. De laatste maanden ben ik nagenoeg volledig van mijn bed afhankelijk en heb ik veel steun van mijn man die voor mij zorgt. Op een dag zag ik Zorgzaam010 voorbij komen op Facebook en ik maakte een profiel aan op hun website. Ik geloofde dat mensen hier 'verplicht' vrijwilligerswerk moesten doen voor bijvoorbeeld de participatiewet en ik had weinig zin in hulp van iemand die eigenlijk hier helemaal niet wilde zijn. Ik stond er een beetje erg sceptisch tegenover kun je wel zeggen.. Zo heb ik er 1 jaar lang een inactief profiel op gehad. Een aantal weken geleden was ik mijn isolement zat. Ik zag weer een advertentie van Zorgzaam010. Ze hadden een of ander ontmoetings-evenement. Maar ik kon die dag niet. Die nacht zei ik tegen mijn man dat ik een hulpvraag op die site wilde zetten. We konden het toch proberen? Vrij snel begonnen de reacties binnen te stromen, waaronder die van Michel. Hij had zo'n ontzettend leuk berichtje geschreven waarin hij vroeg om door zijn leeftijd (18) heen te prikken. Hij was vastbesloten om er voor mij te gaan zijn. En alweer was ik twijfelachtig.. Zo'n jonge gast is toch met hele andere dingen in het leven bezig? Hoe gaat hij nu begrip hebben voor iemand die zo ziek is? Desondanks gaf ik het een kans en we spraken af om kennis te maken. Hij was vastbesloten om er voor mij te gaan zijn. Binnen twee dagen stond Michel bij ons op de stoep. We hadden gelijk zo'n leuke klik! Mijn hond is helemaal verliefd op hem. In plaats van waakzaam te zijn viel zij direct in slaap naast hem. Ondanks dat mijn man en ik een beetje socially awkward kunnen zijn, was daar nu geen sprake van. Het zo'n leuke sociale toffe gast! Het was net alsof hij al jaren bij ons kwam. Vanaf dat moment is hij ongeveer wekelijks bij ons geweest. We kijken een serietje of we maken wat tosti's. Feit is, Michel wilt hier niets voor terug. Hij vindt dat vrijwilligerswerk ook echt vrijwilligerswerk moet zijn. Hij wilt geen reiskostenvergoeding van mij aannemen, hij wilt geen vergoeding voor zijn moeite of tijd. Hij wilt er gewoon zijn voor zijn medemens, omdat hij iets wilt doen voor een ander. Ik vind dat zo onwijs mooi aan hem. Vandaag was het zulk mooi weer dat Michel vroeg of ik mee ging naar het park. "Jullie kom! We moeten naar buiten. Het is zulk lekker weer!" Ik zei 'Je bent gek!'. Ergens denk ik dat niemand met mijn rolstoel kan lopen; dat het te zwaar is, ik te dik ben, het onmogelijk is. Hij zei dat het onzin is. Hij bleef aandringen en ik bleef smoesjes bedenken. Maar Michel gaf niet op en stond binnen een kwartier opeens voor mijn deur. Dat enthousiasme vond ik zo grappig dat ik ook (bijna) binnen dat kwartier beneden was. Daar stond die dan te stuiteren in de woonkamer, helemaal enthousiast dat we naar het park gingen. De hond meegenomen en daar gingen we.. Daar stond die dan te stuiteren in de woonkamer, helemaal enthousiast dat we naar het park gingen. De hond meegenomen en daar gingen we.. We hebben wel 2 uur door het park in de zon gewandeld samen met mijn hondje Roxy. We kunnen gek genoeg zo goed met elkaar praten over van alles. Er vallen geen gekke of ongemakkelijke stiltes. We kunnen het erg goed vinden met elkaar en ik voel me fijn in zijn gezelschap. Gelukkig heb ik ook het gevoel dat ik ook iets voor hem kan betekenen door naar hem te luisteren en met hem te praten en hem wat op te vrolijken met oeroude rap. :) Thuis gekomen hebben we samen wat gegeten en gedronken en voor hij wegging heb ik hem een chocolade paashaasje gegeven. Het siert hem zo dat hij daar dan oprecht blij mee is! We hebben gewoon een super leuke dag gehad! Na lange tijd extreem ziek te zijn geweest kan ik voor het eerst weer echt zeggen dat vandaag een goede dag was. Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal