Marianne is er voor kankerpatiënten
Als gastvrouw bij het Daniel den Hoed familiehuis ontvang ik mensen die voor kanker behandeld worden en hun familie. Er is veel huishoudelijk werk, vooral nu we alles extra vaak ontsmetten, maar een gesprek gaat altijd voor. Het belangrijkste is dat mensen hun verhaal kwijt kunnen als ze dit willen. In het begin dacht ik: misschien kan ik dit niet. Mijn oud-collega’s zeiden vaak dat ik me dingen te veel aantrok, maar ik heb ermee om leren gaan. Het is juist heel veel fijn om er voor mensen te kunnen zijn!
Voordat ik begon als vrijwilliger, was ik al heel lang aan het solliciteren, maar het lukte maar niet. Omdat ik graag wat invulling wilde geven aan mijn leven, ben ik langsgegaan bij de vrijwilligersbalie in de centrale Bibliotheek. Daar zag ik iets staan over het familiehuis staan en zo heb ik contact gezocht.
Tegelijkertijd ben ik begonnen als vrijwilliger in de Centrale Bibliotheek. De functies zijn goed met elkaar te combineren en ik geniet van de afwisseling. In de bibliotheek zie ik bijvoorbeeld toe dat de afdelingen niet te druk worden. Het is ook een soort gastvrouw-functie. Ik heb altijd in de dienstverlening gewerkt op het postkantoor en hoewel dat meer zakelijk was, zit het mensen helpen er altijd al in.
In het begin dacht ik: misschien kan ik dit niet
Corona
Natuurlijk is er bij het familiehuis ook veel veranderd met betrekking tot corona. Bij binnenkomst doen we een gezondheidscheck, men tekent de contactenlijst en de gasten mogen maar één bezoeker ontvangen. Iedereen draagt mondkapjes en we ontsmetten drie keer op een dag alle deurknoppen en andere contactoppervlakken. We hebben te maken met kwetsbare mensen, dus we zijn extra voorzichtig.
We gaan van 12 naar 30 kamers op onze nieuwe locatie
Wat ook lastig is, is dat er een redelijke groep vrijwilligers ook niet meer kan komen. Zeker omdat we gaan verhuizen naar een grotere locatie aan de Coolhaven. We gaan van 12 naar 30 kamers en hebben straks wel zes verdiepingen. Gelukkig zijn er al een hoop nieuwe vrijwilligers die we kunnen inwerken. We zijn heel blij met het nieuwe huis, zeker omdat we geen subsidie krijgen. We zijn in alles afhankelijk van giften.
Iets wat mij elke keer weer raakt, is als de familie van iemand die overleden is ons een schenking geeft. Ze zijn ons zo dankbaar dat ze bij ons hebben kunnen logeren dat ze ons willen steunen. Bij de begrafenis vragen ze dan geen bloemen te kopen, maar een donatie te doen. Die dankbaarheid blijft heel bijzonder.”
Fotografie door Eveline Gerritsen
Tekst geschreven door Evita Lammes
Lineke verwelkomt
Lineke verwelkomt In 2013 hoorde ik de plannen over Islemunda, Podium van IJsselmonde en ben ik gelijk op de directeur afgestapt. Dit leek me nu ontzettend leuk vrijwilligerswerk! Sinds het allereerste uur ben ik betrokken als gastvrouw, nog voor de officiële opening. Samen met andere vrijwilligers zorg ik voor een warm welkom. Van jonge mensen die komen optreden die ik op hun gemak kan stellen tot ouderen die mij herkennen. Ouderen zijn zo blij er te zijn; het is voor hen echt een uitje. Het contact met de mensen vind ik het leuke ervan. Als het bijvoorbeeld stortregent en ze komen nat binnen, zeg ik: “Kom maar lekker binnen, het is hier warm en gezellig.” Dan voelen mensen zich welkom. Jong talent dat begint in Islemunda groeit door Het jonge talent dat ik verwelkom in Islemunda groeit vaak door. Het is toch mooi dat een culturele werkplaats zoiets kan doen. Maar ook gevestigde namen komen langs zoals Jandino, Najib Amhali en twee bandleden van the Rolling Stones: ze komen allemaal in ons podium. Dat is zo gaaf! Prachtig om daar als lokaal culturele werkplaats aan mee te werken. Als mensen zeggen wat is het hier gezellig, voel ik me apetrots Wat Islemunda mooi maakt, is dat het gewoon een hele fijne plek is voor mensen om naartoe te komen. De warme uitstraling merk je al meteen als je binnenkomt. Zo houden we bijvoorbeeld ook elk jaar een concours voor jonge componisten waar een ensemble hun muziek speelt. Als mensen dan vanuit de hele wijk en de stad binnenkomen en meteen zeggen: “Jee, wat is het hier gezellig!”, dan voel ik me apetrots dat ik onderdeel mag zijn van Islemunda. Fotografie door Eveline Gerritsen Tekst geschreven door Evita Lammes Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal