Mary stimuleert taal
Tijdens mijn pensioen wilde ik niet alleen leuke uitstapjes doen en in de tuin werken, maar ook een zinvolle bijdrage aan de maatschappij leveren. Omdat ik onderwijsbegeleider ben geweest, past het coördineren en begeleiden van taalvrijwilligers bij het Taalpunt van gro-up Buurtwerk perfect bij mij.
Is het leuk en weten ze wat ze moeten doen?
We hebben bij het Taalpunt normaal gesproken vijftien groepen en heel veel vrijwilligers die één op één lesgeven. Samen met nog twee vrijwilligers ga ik over de inschrijvingen. In een kort kennismakingsgesprek bepalen we welk taalniveau iemand heeft en vullen we een formulier met hun gegevens in. Dat klinkt makkelijk, maar is soms best lastig als je elkaars taal niet spreekt.
Daarnaast is het belangrijk om erachter te komen hoe iemand in elkaar zit en wat voor opleiding ze bijvoorbeeld al hebben gedaan. Daarna probeer ik een goede match te maken met een vrijwilliger of een groep. Als er geen klik is, wordt het niks. Tijdens de lessen begeleid ik de vrijwilligers: is het leuk samen en weten ze wat ze moeten doen? Als laatste zorg ik voor een goed gevulde kast met lesmateriaal, alles keurig geordend op onderwerp en niveau. Dan kun je meteen kiezen wat past bij de situatie!
Ik leer andere culturen kennen en zulke positief ingestelde mensen!
Taal is zo ontzettend belangrijk. Als je niet goed kunt lezen, kun je echt niet goed meedoen. Er zijn veel mensen die Nederlands heel graag onder de knie willen krijgen, maar dat valt nog niet mee als je bijvoorbeeld Arabisch schrift leest. Wat ik heel leuk vind, is dat ik zoveel mensen ontmoet en weer tegenkom in de wijk. Ik leer andere culturen kennen en zulke positief ingestelde mensen!
Normaal hebben we 15 groepslessen en heel veel Taalmaatjes, maar nu kunnen we maar een paar groepen met vijf leerlingen hulp bieden. Zodra het kan, schrijven we bij het Taalpunt weer mensen in als deelnemer en staan onze 100 trouwe vrijwilligers klaar om mensen de taal te leren.
Fotografie door Eveline Gerritsen
Tekst geschreven door Evita Lammes
Buddy Lidwien
Buddy Lidwien Ik ben vrijwilliger bij buddyzorg van Stichting Humanitas. De bedoeling is dat je als buddy iemand helpt om weer zelf verder te kunnen, zonder deze persoon te willen veranderen. Je gaat in mee in zijn of haar leven. We hebben het niet alleen maar over zware onderwerpen, hoor!” Zo kan je buddy zijn van mensen die een terminale ziekte hebben en het niet met familie voortdurend over hun ziekte of einde willen hebben. Ze zoeken dan iemand van buitenaf om lekker mee te praten. We hadden het niet altijd alleen maar over zware onderwerpen, hoor! We gingen ook wel eens gewoon naar de stad om in een cafeetje koffie of thee te drinken. Op dit moment spreek ik wekelijks af met een vrouw die in haar cirkel weinig mensen heeft om mee te praten. Sinds Corona kom ik niet meer bij haar thuis, maar haal ik haar op en lopen we naar de Rotte toe. Ik neem koffie mee, zij koek voor ons en brood voor de eendjes. Inmiddels hebben we een heel ganzengezin zien opgroeien! Waar ik tien keer over nadenk, doet zij gewoon. Tijdens het wandelen en eendjes voeren vertelt ze me van alles en nog wat over haar leven. Ze heeft een zoon die begeleid woont, waar ze veel voor moet regelen. Er zijn best wel wat obstakels, maar deze dame krijgt zoveel voor elkaar! Dingen waar ik eerst tien keer over na zou denken, doet zij gewoon. Het is een win-win. Je geeft iets en krijgt iets. Dan hoef je het niet 'vol te houden', maar is het gewoon leuk. De eigen verantwoordelijkheid van mensen is bij Humanitas altijd het uitgangspunt. Zo wil deze vrouw heel graag van het roken afkomen. Dan zoek ik bijvoorbeeld voor haar uit dat ze via de zorgverzekeraar een coach hiervoor kan aanvragen. Ik kan dingen aanreiken, maar ik zet haar niet onder druk. Het zou niet werken als we elkaar zouden lopen veroordelen. Hier kwam ik mijn bed voor uit Toen ik nog niet zo lang buddy was, kwam ik erachter dat ik MS had. Ik gaf toen nog humanistisch vormingsonderwijs op basisscholen. Het was heel leuk werk, maar ik kon me niet meer goed concentreren en op de kinderen reageren. Toen dat wegviel, was ik blij dat ik nog buddy was. Dat kon ik gewoon nog en daar kwam ik mijn bed voor uit. Het is fijn iets van betekenis te kunnen doen. Ik zou het een leeg leven vinden als ik alleen maar sjaaltjes breide, puzzels maakte en boeken las. Wat het dan ook de moeite waard maakt om buddy of telefoonmaatje te zijn, is het enorme vertrouwen dat mensen mij geven. Ze laten me 'met open deur' binnen tot diep in hun leven. Ik krijg dat vertrouwen onvoorwaardelijk van elk van hen. Het voelt als een kostbaar geschenk waar ik enorm van geniet. Fotografie door Eveline Gerritsen Tekst geschreven door Evita Lammes Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal