Patricia sluit vriendschap
Vier jaar geleden hielp ik een oudere man bij de supermarkt met zijn boodschappen. Daar werd hij zo blij van, dat ik dacht: ik zou meer voor een ander moeten doen.
Ik was net klaar met mijn studie en werkte nog niet fulltime, dus ik had er wel de tijd voor. Zo kwam ik op Zorgzaam010 terecht en zag dat er echt van alles te doen was. Uiteindelijk legde ik contact met een vrouw van 25 die een maatje zocht om mee te zwemmen. Het leek me mooi om echt één op één iemand te helpen.
Ik dacht dat ik even ging helpen, maar het werd een vriendschap
Voordat ik haar zou helpen met zwemmen, hebben we eerst een aantal keer afgesproken om elkaar te leren kennen. Dit vonden we allebei zo leuk, dat we dit zijn blijven doen in plaats van het helpen met omkleden voor het zwemmen. Eerst dacht ik dat ik even iemand ging helpen en dan weer naar huis ging, maar het is echt uitgegroeid tot een vriendschap. We hebben een bijzondere band, een beetje zoals in de film Intouchables!
Mijn maatje zit zelf in een rolstoel, heeft een eigen appartement maar woont onder begeleiding. Hierdoor krijgt ze niet veel bezoek en komt ze niet veel de deur uit. Eén keer per week gaan we nu samen iets eten of drinken, naar het theater of de bioscoop. Met de verscherpte Coronamaatregelen wandelen we bijvoorbeeld een rondje in de stad.
Dan kijk ik opzij en denk ik: dit is zo mooi
Een bijzondere herinnering is de keer dat we samen naar Disney on Ice zijn geweest. Mijn maatje is echt is superfan van Disney, heeft alle DVD’s en kent alle liedjes uit haar hoofd. Met de rolstoel mochten we vooraan zitten en ze schreeuwde de hele voorstelling keihard mee. Dan kijk ik opzij en denk ik: dit is zo mooi.
Dit vrijwilligerswerk, of eigenlijk deze vriendschap, geeft een heel ander perspectief op mijn leven. Veel mensen om me heen zijn op zoek naar een stukje betekenis geven en iets kunnen achterlaten. Het valt me op dat daar vaak veel te groots over wordt gedacht, terwijl je met zoiets kleins als vrijwilligerswerk een grote impact op de ander en je eigen leven kunt hebben. Daar zouden mensen zich wel iets meer bewust van mogen zijn.
Fotografie door Eveline Gerritsen
Tekst geschreven door Evita Lammes
Marianne helpt patiënten
Marianne is er voor kankerpatiënten Als gastvrouw bij het Daniel den Hoed familiehuis ontvang ik mensen die voor kanker behandeld worden en hun familie. Er is veel huishoudelijk werk, vooral nu we alles extra vaak ontsmetten, maar een gesprek gaat altijd voor. Het belangrijkste is dat mensen hun verhaal kwijt kunnen als ze dit willen. In het begin dacht ik: misschien kan ik dit niet. Mijn oud-collega’s zeiden vaak dat ik me dingen te veel aantrok, maar ik heb ermee om leren gaan. Het is juist heel veel fijn om er voor mensen te kunnen zijn! Voordat ik begon als vrijwilliger, was ik al heel lang aan het solliciteren, maar het lukte maar niet. Omdat ik graag wat invulling wilde geven aan mijn leven, ben ik langsgegaan bij de vrijwilligersbalie in de centrale Bibliotheek. Daar zag ik iets staan over het familiehuis staan en zo heb ik contact gezocht. Tegelijkertijd ben ik begonnen als vrijwilliger in de Centrale Bibliotheek. De functies zijn goed met elkaar te combineren en ik geniet van de afwisseling. In de bibliotheek zie ik bijvoorbeeld toe dat de afdelingen niet te druk worden. Het is ook een soort gastvrouw-functie. Ik heb altijd in de dienstverlening gewerkt op het postkantoor en hoewel dat meer zakelijk was, zit het mensen helpen er altijd al in. In het begin dacht ik: misschien kan ik dit niet Corona Natuurlijk is er bij het familiehuis ook veel veranderd met betrekking tot corona. Bij binnenkomst doen we een gezondheidscheck, men tekent de contactenlijst en de gasten mogen maar één bezoeker ontvangen. Iedereen draagt mondkapjes en we ontsmetten drie keer op een dag alle deurknoppen en andere contactoppervlakken. We hebben te maken met kwetsbare mensen, dus we zijn extra voorzichtig. We gaan van 12 naar 30 kamers op onze nieuwe locatie Wat ook lastig is, is dat er een redelijke groep vrijwilligers ook niet meer kan komen. Zeker omdat we gaan verhuizen naar een grotere locatie aan de Coolhaven. We gaan van 12 naar 30 kamers en hebben straks wel zes verdiepingen. Gelukkig zijn er al een hoop nieuwe vrijwilligers die we kunnen inwerken. We zijn heel blij met het nieuwe huis, zeker omdat we geen subsidie krijgen. We zijn in alles afhankelijk van giften. Iets wat mij elke keer weer raakt, is als de familie van iemand die overleden is ons een schenking geeft. Ze zijn ons zo dankbaar dat ze bij ons hebben kunnen logeren dat ze ons willen steunen. Bij de begrafenis vragen ze dan geen bloemen te kopen, maar een donatie te doen. Die dankbaarheid blijft heel bijzonder.” Fotografie door Eveline Gerritsen Tekst geschreven door Evita Lammes Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal